CD Forever Blue -Review Gerrit Kuik

Op zaterdag 18 juli pas de cd in de bus gekregen en velen hebben er al vòòr mij een recensie geschreven. Dus waarom zou ik het dan nog eens doen. Waarom heeft Kees mij daarom gevraagd? Misschien omdat ik geen ‘kenner’ ben en van de technische dingen al helemaal geen verstand heb. Ik bespeel namelijk, helaas, geen enkel instrument. Maar wellicht om eens de mening te horen van een pure ‘liefhebber’. 

Nou, deze liefhebber heeft er van genoten. Ik heb vandaag bijna de hele dag de cd gedraaid en er is geen moment geweest dat het mij verveelde. Ondanks dat het allemaal instrumentaal is. Sterker nog, er zijn nummers die steeds mijn aandacht trekken, o.a. “Loads To Say”, “Forever Blue” en natuurlijk “Marian”. De cd is ook nooit helemaal alleen achtergrond muziek.

Het is zelfs zo dat ik de cd heb afgezet om deze recensie te schrijven. Want ik kan me niet concentreren tijdens deze cd. En beslist niet omdat het irriteert, maar omdat hij dus steeds weer je aandacht trekt. Je kunt bij deze cd zo heerlijk weg zwijmelen en toch krijg je de kans niet om in slaap vallen.  

Er zit genoeg variatie in de nummers. Het verveelt nergens. Mooie ballads afgewisseld met een swing en een boogie. Ik ga ze niet allemaal bij langs, want dat valt allemaal wel elders te lezen op deze site van Kees. 

Wat ik met name lekker vind, is dat het bijna allemaal lekkere lange nummers zijn. Zeven langer dan 5 minuten en twee slechts korter dan 4 minuten. En dat betekend dan ook dat je in 11 nummers 64 minuten muziek hebt. Als je dan bedenkt dat je meestal een cd aanschaft voor slechts 3 à 4 nummers die er ècht toe doen is deze cd een koopje.Natuurlijk heb je op elke cd zo je favorieten en de nummers die je niet altijd hoeft te horen. Nou favorieten heb ik zeker, zoals die hierboven reeds genoemd. Minder goede nummers heb ik niet kunnen vinden.Eén van mijn favoriete nummers is ook “Blues To The Bone” , tevens het langste nummer van bijna 8 minuten. Ook “Harbor Swing” ligt goed in het gehoor. Willem van der Schoof, de toetsenist, heb ik al eens zien spelen in Giethoorn tijdens de jamsessie op “Drijf-Inn Blues”. Zeer bevlogen is hij.De andere muzikanten (Bas Mali, Bas Muis en Frans Ogier) ken ik niet, maar ze zijn nergens te veel, ondersteunen en begeleiden dus fantastisch tijdens de nummers. Zo valt mij Robin van Roon met zijn bluesharp op “Slim Robin’s Boogie” en op “No Wonder”op. Ook de drummer (Frans Ogier) doet mij tijdens enkele nummers even goed luisteren zoals bij “Loads To Say” en “Time You Know” op de laatste is Willem ook weer te horen.  

“Back In Time” en “Time You Know” klonken mij bij de eerste tonen al bekend in de oren en toen heb ik gelijk even gekeken of dat tracks waren die al eens op een cd van de 12BBB hadden gestaan. Maar nee hoor. Hoe kan het dan dat ze zo bekend voorkomen? Live al eens gespeeld natuurlijk!

“Marian” heeft wel al op een cd gestaan: “Key To Your Heart” en is persoonlijker geworden en een dikke minuut langer. Dit nummer echt eens van begin tot eind helemaal goed afluisteren. Genieten en natte ogen. Dat laatste heb ik niet gauw. Dat heeft alleen Erwin Java nog maar geflikt.  

De twee enige covers, van Peter Green uiteraard, herkende ik als liefhebber direct, maar Kees heeft er een mooi eigen sausje overheen gestrooid.

Voor het eerst was mij ook niet alleen bij de tracks de intro opgevallen, maar ook de outtro (als je dat soms zo mag noemen). Schitterende intro’s gaan over in een prachtig blues stuk en eindigen in een ingetogen slotstuk.  

Soms doe je je ogen dicht en dan zie je Kees voor je zoals hij ze speelt; ook met de ogen dicht. Helemaal in trance en één met zijn gitaar.

Mensen, wat een prachtige cd.

Het aanschaffen en de prijs dubbel en dwars waard.

Liefhebber Gerrit Kuik (Blues Brother).